Abdullah bin Zeyd el-Ensari (radıyallahu anh) bir gün Resulullaha(sav)'in yanına hüzünlü bir şekilde gelip;
- Ya Resulallah! Sen bana nefsimden, malımdan, evladımdan ve ehlimden daha sevgilisin. Eğer, gelip de seni görme gibi bir nimet olmasaydı ölmeyi arzu ederdim, dedi ve ağlamaya başladı...
Bunun üzerine Resulullah efendimiz;
"- Niçin ağlıyorsun?" diye sorduklarında Abdullah bin Zeyd;
"- Ya Resulallah! Bir gün sizin de bizim de vefat edeceğimizi, sizin peygamberlerle beraber yüksek makamlarda olacağınızı, bizim ise eğer cennete girsek bile aşağı makamlarda olacağımızı düşünerek (seni göremeyeceğim endişesiyle) ağladım." cevabını verdi...
AYET-İ KERÃŽME NAZİL OLDU
Merhamet deryası Peygamber efendimiz cevap vermeyip sükut ettiler. İşte tam bu sırada şu ayet-i kerime nazil oldu:
"Kim Allah'a ve Peygamberine itaat ederse işte onlar, Allah'ın kendilerine nimet verdiği Nebiler, Sıddikler, Şehidler ve Salihlerle beraber olacaklardır. Onlar ne güzel dostlardır!" (Nisa, 69)
Sahabe-i Kiram Hz.leri peygamberimiz bu Ayet-i kerime'yi okuyunca çok sevindiler.
Yüzyıllar sonra bizlere de müjde oldu. İnşallah peygamberimizi görmek bizlere de nasip olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder